Nicaraqua

De bus reed met volle vaart een groep mensen in. Terwijl de rugzakken al rijdend van het dak werden gehaald werd ik bij het openen van de bus een andere kant opgetrokken. Bruno moest zich met volle kracht los rukken om mij te bevrijden van de vreme grip van vier mannen die geld wouden wisselen. Voor we realiseerden wat er gebeurde was onze baggage al ingeladen op een fiets en sprongen wij er maar bij in. De fietser begaf zich met alle kracht die hij had richting het niemands land, rennende wisselaren achter ons aan. Welkom in Nicaraqua.....

De rust keerde weder na het regeln van een kleine van richting Leon, een oude stad vol cultuur en kerken en een locale kroeg met een Nica rockband.... De smaak van een nieuw lokaal bier en de bezienswaardigheden in de stad hielden ons vier dagen tussen de prachtige gebouwen en een 'inhuis' hostel van een tandloze oude dame.
Het pompei van Zuidamerika was onze volgende bestemming. Na met rugzak en al door de, met lava overstroomde, stad te hebben gezwoegd liet een lokale boer ons de gastvrijheid van Nicaraqua werderom zien. De stroompjes zweet in de stoffige straat waren voor hem genoeg reden om te stoppen en ons te vragen of we een lift nodig hadden. Op de kruising bleek dat hij de zelfde kant op ging als wij: achterop een pickup en met gestrekte benen in het zonnetje zou dit de meest confortabele en snelste reisdag van onze trip worden. Grenada was een stad met veel politieke cultuur, rivaliserende politieke ideeen waren tot op de dag van vandaag nog te voelen. We verbleven in een hippie hostel waar Bob Marley zich ernstig had thuis gevoelt, maar ik geen oog dicht deed door de geluiden en geuren van de stad. De politieke gevechten gingen zelfs zo ver dat menig nacht en avond de electriciteit werd afgezet om stemmen te winnen. Raar maar waar dat drie dagen zonder stromend water mensen moet overtuigen om op je te stemmen....

Op weg naar Ometepe, een eiland in een van de grootste meren van zuidamerika, vonden we een ander soort avontuur. Na een tocht langs enkele dorpjes in de rimboo vonden we een Conope tour bedrijf. ziplining door de jungle van boom tot boom leek ons een uitstekend idee. Na de lokale kids te hebben geleerd hoe je haar moet invlechten stond de boot naar ometepe klaar. De vorm deed ons denken aan Saba en omdat de wegen op het eiland meer gaten dan beton hadden huurde we een motor cross bike om toch het een en ander te zien. Dat wij meer een attractie waren dan het hele eiland werd al snel duidelijk toen we stopten in een dorpje voor lunch. Giegelende dames maakte in het bijzijn van het halve dorp een maaltijd van vis en vlees voor ons klaar. Vier cola en twee uur later moesten we voor het alles 6 dollar afrekenen terwijl de ervaring en de Spaanse lessen die we van ze kregen al meer waard waren......

Via een langzame water overtocht, twee bussen, een lift en een andere kippenbus bevonden we ons vijf dagen later in San Juan Del Sur. Het surfers mekka van Nicaraqua. Geheel in stijl begaven we ons naar de surfschool om lessen te krijgen van een Nica die zichzelf helemaal geweldig vond en niet kon wachten om een Blonde Hollandse lessen te geven. Zichtbaar teleurgesteld dat Bruno in mijn buurt bleef kreeg ik het na een aantal pogingen voor elkaar om staande door de brekende golven de waterlijn te bereiken. Volledig in de ban van de golven, nieuwe mensen en de houten plank en niet denkend aan de enorme hoeveelheden zout die mijn maag te verduren heeft gehad, hielden we onze surf cultuur voor vier dagen vast voor we langzaam richting Costa Rica vertrokken voor nieuwe avonturen.......

WORDT VERVOLGD