Statia

Een verslag van de Statia trip die allerlei soorten van emoties heeft weten te combineren.....

De eerste dag was een uitgestorven vulkaan het letterlijke hoogtepunt van onze trip. Een wandeling van 4 uur werd al vroeg afgesloten met een diner en een goede nachtrust om de volgende dag uitgeslapen aan mijn nieuwe verslaving te kunnen beginnen...

Angst ging hand in hand met ongeloof en blijheid. Al bij het afdwalen kwam uit het diepe blauw de boeg van een enorm schip tevoorschijn. Even later bevond ik mijzelf in de diepste kamers van een schip dat eens aan de oppervlakte was. De machine kamer waar de bootslieden de olie moesten slepen, trek ik mezelf langs de olieleidingen naar voren. Te krap om om te draaien en net genoeg ruimte om mezelf en de luchtvoorziening op mijn rug heel te houden.
Bubbels die tegen het plafond blijven hangen waar eens de kapitein de koers bepaalde. Slaapvertrekken die nu gevuld zijn met koraal en snorkelland wezens. Oude telefoons die tevergeefs verbinding zoeken, maar enkel de geluiden van de oceaan aan de andere kant van de lijn horen. Een octopus die zijn intrek heeft genomen in vlaggenmast van het schip. Laadruimtes die zo groot zijn als het einde van het zaklamp licht en vissen die ineens voorbijschieten omdat ze uit hun slaap worden gehaald. De benedendekse ruimtes hebben al enkele jaren geen daglicht meer gezien en wij zweven erdoorheen.

Na twee duiken in twee verschillende schepen was de nachtduik de volgende uitdaging. Onze gids besloot na een toer door wreck city (een divesite waar allerlei gedeeltes van oude schepen liggen) de duik af te sluiten zonder zaklampen. Daar ik dacht dat de sterrenhemel iets unieks was, blijkt deze ook onder water te bestaan. Door het plankton in de nacht te verplaatsen geeft het een biolumnische sense, dat wil zeggen duizenden kleine sterretjes in het ritme van je bubbels. Een ware lichtshow als je je finnen beweegt. Bijna vergat ik mijn pressure cage in de gaten te houden, want zwevend door de nacht en deel uitmaken van een sterrenhemel onder water is iets waardoor een mens bijna niet meer naar boven wil.

Maar ze is weer thuis op de vulkaan, heel en wel. Zonder nare momenten, maar nieuwe grensen op het gebied van 'dat durf ik nooit' rijker. En natuurlijk al bezig met het plannen van mijn volgende trip........

Het leven is mooi!!!!!

Dikke kus,
De unspoiled nachtprinses